ثبت شرکت بین

پس از ثبت شرکت، شرکت‌ها باید هزینه‌های جاری مربوط به اداره شرکت را نیز در نظر بگیرند. این هزینه‌ها شامل هزینه‌های مالیاتی، حسابداری، بیمه، و اجاره مکان اداری است.

هزینه‌های مالیاتی سالانه:
پس از ثبت شرکت، شرکت‌ها باید به‌صورت سالانه مالیات خود را به اداره امور مالیاتی پرداخت کنند. میزان مالیات بسته به درآمد، نوع فعالیت، و میزان سود شرکت متفاوت است. در صورت عدم پرداخت مالیات در زمان مقرر، شرکت با جرایم مالیاتی مواجه خواهد شد.

هزینه‌های حسابداری و دفاتر قانونی:
شرکت‌ها باید به‌صورت منظم دفاتر قانونی حسابداری خود را نگهداری و به اداره مالیات ارائه دهند. این دفاتر شامل دفتر روزنامه، دفتر کل، و دفتر دارایی است. برای تهیه و نگهداری این دفاتر، معمولاً از حسابداران حرفه‌ای استفاده می‌شود که هزینه خدمات آن‌ها به‌عنوان هزینه‌های جاری شرکت محسوب می‌شود.

هزینه‌های بیمه و تأمین اجتماعی:
تمامی شرکت‌ها ملزم به بیمه کردن کارکنان خود و پرداخت حق بیمه به سازمان تأمین اجتماعی هستند. این هزینه‌ها شامل حق بیمه کارکنان و بیمه‌های مرتبط با فعالیت‌های تجاری شرکت می‌شود.

هزینه اجاره دفتر یا مکان اداری:
یکی از الزامات ثبت شرکت در ایران، داشتن یک مکان اداری یا دفتر ثبت‌شده است. هزینه اجاره دفتر بسته به موقعیت جغرافیایی و امکانات آن متفاوت است. در شهرهای بزرگ و مناطقی مانند تهران، این هزینه‌ها معمولاً بالاتر است.

هزینه‌های تأسیسات و تجهیزات اداری:
برای اداره شرکت، هزینه‌هایی مانند خرید تجهیزات اداری، مبلمان، رایانه، و سایر وسایل مورد نیاز وجود دارد. این هزینه‌ها نیز به‌عنوان بخشی از هزینه‌های جاری اداره شرکت محسوب می‌شوند.

سرمایه شرکت‌های تجاری برای ثبت شرکت:
شرکت‌های تجاری برای تشکیل شرکت و تأمین مالی آن، باید سرمایه داشته باشند. هر یک از شرکا برای داشتن سهمی در شرکت، باید دارایی خود را به‌عنوان سرمایه وارد شرکت کنند. این سرمایه می‌تواند وجه نقدی یا دارایی غیرنقدی باشد.
آورده‌های شرکا پس از ثبت شرکت و ایجاد شخصیت حقوقی، از دارایی‌های شخصی آن‌ها جدا شده و به‌عنوان دارایی شرکت در نظر گرفته می‌شود. هدف شرکا از مشارکت در شرکت‌های تجاری، کسب سود و تقسیم آن بین اعضای شرکت است.
دارایی‌های جمع‌آوری‌شده، سرمایه شرکت را تشکیل می‌دهند و شرکت مالک آن است. هم این سرمایه و هم هر دارایی دیگری که در طول فعالیت شرکت به دست می‌آید، جزو دارایی‌های شرکت محسوب می‌شود. به‌عبارت‌دیگر، هیچ‌یک از شرکا حق و سهمی در اموالی که به‌عنوان سرمایه شرکت است ندارند.
حقوق شرکا در یک شرکت تجاری، نوعی حق دینی است، حتی اگر آورده‌های آن‌ها مال غیرمنقول باشد. شرایط و احکام مختلفی برای دارایی‌ها و سرمایه انواع مختلف شرکت‌های تجاری وجود دارد.

سرمایه در شرکت‌های سهامی:
در شرکت‌های سهامی، سرمایه شرکت به سهام تقسیم‌شده و صاحبان سهام تنها به اندازه مبلغ اسمی سهام خود مسئولیت دارند. در زمان تشکیل یک شرکت سهامی عام، سرمایه آن نباید کمتر از پنج میلیون ریال باشد. همچنین، شرکت‌های سهامی خاص نیز باید سرمایه خود را در زمان تأسیس حداقل یک میلیون ریال اعلام کنند.

سرمایه در شرکت‌های با مسئولیت محدود:
در شرکت‌های با مسئول responsibility محدود، سرمایه شرکت به سهام تقسیم نمی‌شود. بنابراین، هر یک از شرکا تنها به اندازه سرمایه‌ای که به شرکت آورده یا باید بیاورد، مسئولیت دارند.

سرمایه در شرکت‌های تضامنی:
در شرکت‌های تضامنی، اگر دارایی و سرمایه شرکت برای پرداخت بدهی‌های آن کافی نباشد، هر یک از شرکا مسئولیت پرداخت تمام بدهی‌های شرکت را بر عهده دارند.

سرمایه در شرکت‌های مختلط غیرسهامی:
در شرکت‌های مختلط غیرسهامی، شریک ضامن مسئول پرداخت تمامی بدهی‌هایی است که ممکن است ایجاد شود و ممکن است از دارایی‌های شرکت بیشتر باشد. به‌عبارت‌دیگر، اگر دارایی‌های شرکت برای پرداخت بدهی‌ها کافی نباشد، شریک ضامن مسئول پرداخت مابقی بدهی‌ها است. اما شریک با مسئولیت محدود در این نوع شرکت‌ها، فقط به اندازه سرمایه‌ای که آورده است یا باید بیاورد، مسئولیت دارد.
سرمایه در شرکت‌های مختلط سهامی:
در شرکت‌های مختلط سهامی، شرکا به دو نوع تقسیم می‌شوند: شرکا سهامی و شرکا ضامن. شرکا سهامی افرادی هستند که سرمایه آن‌ها به‌صورت سهام تقسیم‌شده و مسئولیت آن‌ها تا میزان سرمایه سهامی که در اختیار دارند محدود است.
اما شریک ضامن، شریکی است که سرمایه‌ای به‌صورت سهام در شرکت ندارد و به‌عنوان ضامن، مسئولیت پرداخت همه بدهی‌های شرکت را بر عهده دارد. اگر دارایی‌های شرکت برای پرداخت بدهی‌ها کافی نباشد، شریک ضامن مسئول پرداخت بقیه بدهی‌ها است.
اگر تعداد شرکای ضامن در شرکت مختلط سهامی بیشتر از یک نفر باشد، آن‌ها مسئولیت مشترکی نسبت به مطالبات شرکت دارند. به‌عبارت‌دیگر، اگر دارایی‌های شرکت برای پرداخت بدهی‌ها کافی نباشد، هر یک از شرکای ضامن مسئول پرداخت کلیه بدهی‌های شرکت خواهند بود.
بنابراین، ارزیابی و تخمین سرمایه در زمان ثبت شرکت بسیار مهم است، زیرا میزان مسئولیت هر یک از شرکا و همچنین روابط بین شرکا در مورد تقسیم سود و زیان، روش‌های رأی‌گیری، و موارد مشابه، به ارزش و توزیع سرمایه بستگی دارد.

پس از ثبت شرکت، شرکت‌ها باید هزینه‌های جاری مربوط به اداره شرکت را نیز در نظر بگیرند. این هزینه‌ها شامل هزینه‌های مالیاتی، حسابداری، بیمه، و اجاره مکان اداری است.

هزینه‌های مالیاتی سالانه:
پس از ثبت شرکت، شرکت‌ها باید به‌صورت سالانه مالیات خود را به اداره امور مالیاتی پرداخت کنند. میزان مالیات بسته به درآمد، نوع فعالیت، و میزان سود شرکت متفاوت است. در صورت عدم پرداخت مالیات در زمان مقرر، شرکت با جرایم مالیاتی مواجه خواهد شد.

هزینه‌های حسابداری و دفاتر قانونی:
شرکت‌ها باید به‌صورت منظم دفاتر قانونی حسابداری خود را نگهداری و به اداره مالیات ارائه دهند. این دفاتر شامل دفتر روزنامه، دفتر کل، و دفتر دارایی است. برای تهیه و نگهداری این دفاتر، معمولاً از حسابداران حرفه‌ای استفاده می‌شود که هزینه خدمات آن‌ها به‌عنوان هزینه‌های جاری شرکت محسوب می‌شود.

هزینه‌های بیمه و تأمین اجتماعی:
تمامی شرکت‌ها ملزم به بیمه کردن کارکنان خود و پرداخت حق بیمه به سازمان تأمین اجتماعی هستند. این هزینه‌ها شامل حق بیمه کارکنان و بیمه‌های مرتبط با فعالیت‌های تجاری شرکت می‌شود.

هزینه اجاره دفتر یا مکان اداری:
یکی از الزامات ثبت شرکت در ایران، داشتن یک مکان اداری یا دفتر ثبت‌شده است. هزینه اجاره دفتر بسته به موقعیت جغرافیایی و امکانات آن متفاوت است. در شهرهای بزرگ و مناطقی مانند تهران، این هزینه‌ها معمولاً بالاتر است.

هزینه‌های تأسیسات و تجهیزات اداری:
برای اداره شرکت، هزینه‌هایی مانند خرید تجهیزات اداری، مبلمان، رایانه، و سایر وسایل مورد نیاز وجود دارد. این هزینه‌ها نیز به‌عنوان بخشی از هزینه‌های جاری اداره شرکت محسوب می‌شوند.

سرمایه شرکت‌های تجاری برای ثبت شرکت:
شرکت‌های تجاری برای تشکیل شرکت و تأمین مالی آن، باید سرمایه داشته باشند. هر یک از شرکا برای داشتن سهمی در شرکت، باید دارایی خود را به‌عنوان سرمایه وارد شرکت کنند. این سرمایه می‌تواند وجه نقدی یا دارایی غیرنقدی باشد.
آورده‌های شرکا پس از ثبت شرکت و ایجاد شخصیت حقوقی، از دارایی‌های شخصی آن‌ها جدا شده و به‌عنوان دارایی شرکت در نظر گرفته می‌شود. هدف شرکا از مشارکت در شرکت‌های تجاری، کسب سود و تقسیم آن بین اعضای شرکت است.
دارایی‌های جمع‌آوری‌شده، سرمایه شرکت را تشکیل می‌دهند و شرکت مالک آن است. هم این سرمایه و هم هر دارایی دیگری که در طول فعالیت شرکت به دست می‌آید، جزو دارایی‌های شرکت محسوب می‌شود. به‌عبارت‌دیگر، هیچ‌یک از شرکا حق و سهمی در اموالی که به‌عنوان سرمایه شرکت است ندارند.
حقوق شرکا در یک شرکت تجاری، نوعی حق دینی است، حتی اگر آورده‌های آن‌ها مال غیرمنقول باشد. شرایط و احکام مختلفی برای دارایی‌ها و سرمایه انواع مختلف شرکت‌های تجاری وجود دارد.

سرمایه در شرکت‌های سهامی:
در شرکت‌های سهامی، سرمایه شرکت به سهام تقسیم‌شده و صاحبان سهام تنها به اندازه مبلغ اسمی سهام خود مسئولیت دارند. در زمان تشکیل یک شرکت سهامی عام، سرمایه آن نباید کمتر از پنج میلیون ریال باشد. همچنین، شرکت‌های سهامی خاص نیز باید سرمایه خود را در زمان تأسیس حداقل یک میلیون ریال اعلام کنند.

سرمایه در شرکت‌های با مسئولیت محدود:
در شرکت‌های با مسئول responsibility محدود، سرمایه شرکت به سهام تقسیم نمی‌شود. بنابراین، هر یک از شرکا تنها به اندازه سرمایه‌ای که به شرکت آورده یا باید بیاورد، مسئولیت دارند.

سرمایه در شرکت‌های تضامنی:
در شرکت‌های تضامنی، اگر دارایی و سرمایه شرکت برای پرداخت بدهی‌های آن کافی نباشد، هر یک از شرکا مسئولیت پرداخت تمام بدهی‌های شرکت را بر عهده دارند.

سرمایه در شرکت‌های مختلط غیرسهامی:
در شرکت‌های مختلط غیرسهامی، شریک ضامن مسئول پرداخت تمامی بدهی‌هایی است که ممکن است ایجاد شود و ممکن است از دارایی‌های شرکت بیشتر باشد. به‌عبارت‌دیگر، اگر دارایی‌های شرکت برای پرداخت بدهی‌ها کافی نباشد، شریک ضامن مسئول پرداخت مابقی بدهی‌ها است. اما شریک با مسئولیت محدود در این نوع شرکت‌ها، فقط به اندازه سرمایه‌ای که آورده است یا باید بیاورد، مسئولیت دارد.
سرمایه در شرکت‌های مختلط سهامی:
در شرکت‌های مختلط سهامی، شرکا به دو نوع تقسیم می‌شوند: شرکا سهامی و شرکا ضامن. شرکا سهامی افرادی هستند که سرمایه آن‌ها به‌صورت سهام تقسیم‌شده و مسئولیت آن‌ها تا میزان سرمایه سهامی که در اختیار دارند محدود است.
اما شریک ضامن، شریکی است که سرمایه‌ای به‌صورت سهام در شرکت ندارد و به‌عنوان ضامن، مسئولیت پرداخت همه بدهی‌های شرکت را بر عهده دارد. اگر دارایی‌های شرکت برای پرداخت بدهی‌ها کافی نباشد، شریک ضامن مسئول پرداخت بقیه بدهی‌ها است.
اگر تعداد شرکای ضامن در شرکت مختلط سهامی بیشتر از یک نفر باشد، آن‌ها مسئولیت مشترکی نسبت به مطالبات شرکت دارند. به‌عبارت‌دیگر، اگر دارایی‌های شرکت برای پرداخت بدهی‌ها کافی نباشد، هر یک از شرکای ضامن مسئول پرداخت کلیه بدهی‌های شرکت خواهند بود.
بنابراین، ارزیابی و تخمین سرمایه در زمان ثبت شرکت بسیار مهم است، زیرا میزان مسئولیت هر یک از شرکا و همچنین روابط بین شرکا در مورد تقسیم سود و زیان، روش‌های رأی‌گیری، و موارد مشابه، به ارزش و توزیع سرمایه بستگی دارد.